De zon schijnt ongenadig en de warmte broeit. Het huilen staat mij nader dan het lachen. Ik heb de schaar in mijn handen en knip een flink stuk van de staart af. Van het binnenste stuk natuurlijk anders loopt ze er straks zo raar bij. De schaar knipt moeizaam want ondanks dat ze oud is, is de staart nog steeds vol. Ik kan het niet laten om toch ook maar een stuk van de manen te knippen. Die lange dikke zwarte manen.

Mijn vingers kroelen zachtjes onder de manenkam en zeg lieve woordjes. Door de tranen die opwellen kan ik maar met moeite een fatsoenlijke pluk vergaren. Haar zachte vacht raakt mijn vingers en als ik de haren veilig heb opgeborgen, pak ik de borstel uit haar rode bak om haar voor de allerlaatste keer te poetsen. Glans zat er al een tijdje niet meer op en het verharen duurde lang. Toch ziet ze er nog best mooi uit voor haar leeftijd.

“Ik denk dat je er echt over moet nadenken om haar te laten gaan, als ze weer komt te vallen, geeft het veel stress en pijn, mede door haar artrose; als ze al weer overeind komt…’’ De woorden van de dierenarts kwamen binnen. Mijn man en ik keken elkaar aan. Onze blik was veelbetekenend. Dit was het teken.

Terwijl ik met mijn rechterhand traag haar huid schuier, streel ik met mijn linkerhand haar huidhaartjes en voel ik mijn liefde voor haar stromen. “Lieverd’’, zeg ik,‘’vanavond heb jij geen pijn meer, nooit meer. Ik dank je voor je vriendschap en trouw. Wat heb jij mij veel geleerd. Ik hoop dat je hier een beetje gelukkig bent geweest.’’ Ze draait haar hoofd naar me toe en kijkt me innig aan. Zo staren we een tijdje naar elkaar. Dan opeens schraapt ze met haar voorbeen over de stenen vloer. Genoeg sentiment zo, lijkt ze te zeggen, kom nou maar op met dat verse gras!

Ik schiet in de lach en laat haar bij de andere paarden in de wei. Ook al zit er bijna geen tand meer in de mond, en leeft ze al een tijd op bejaardenslobber, het verse gras laat ze zich niet ontzeggen. Door de sterke pijnstillers kan ze deze middag nog even genieten van haar liefste bezigheid. “Het sterven gebeurt in 3 fases,’’ legt de dierenarts uit. Ik hoor de procedure gelaten aan. Uiterst respectvol gaat ze met onze merrie om. In vol vertrouwen in de mensen
om haar heen blaast Lienta kalm haar laatste adem uit. We laten de paarden van de kudde bij haar om afscheid te nemen.

Onze Grande Dame is niet meer. Ze is 27 geworden.